22 de julio de 2007

Somos Yo.



"Individualidad"

Paolo Gastaldo


Le damos vueltas y vueltas y jamás llegamos a ninguna conclusión. Y así estamos desde el principio. Desde que apenas éramos humanos y mirábamos al cielo asombrados. Primero, del espectáculo. Y después, de formar parte de el. No hemos encontrado una sola solución a nuestras preguntas más profundas.


Nos repetimos miles de veces que todo es un sueño. Pero aquí estamos cada día. En el trabajo, cuidando de la prole, calculando intereses, liquidando las deudas, soportando el estío... naufragando en las dudas. Asistiendo impotentes al paso de las horas, los días, los meses, los años, y la lenta e inexorable desaparición de quienes nos acompañaron antes.


Lo he leído en el blog de Marian: "Nacemos solos, vivimos solos y morimos solos". Una reflexión tan lacónica como certera. Más allá de todas las apariencias, los decorados, las conveniencias y los paripés, esa es la verdad. Somos Yo. No nosotros. Y sufrimos hasta la agonía esa separación. Jamás conseguiremos apagar esa sed que nos empuja a buscar y buscar hasta encontrar. Hasta encontrarNos. Queremos ser Nosotros para conjurar definitivamente la soledad del Yo atónito y desesperado. Fundirnos en los cuerpos, en las ansias, en los interrogantes. ¿En las almas?


Para ya no ser Yo, sino Nosotros Que Ya No Estamos Solos. Nosotros, vivos, juntos, protegidos, rescatados y risueños después de escapar al desastre. Ebrios de fortuna y definitivamente en paz.


Pero siempre fracasamos. Aún después de entregarnos hasta fundir los poros, de habitar otros cuerpos y alcanzar a soñar que somos ya, por fin, uno solo. Un instante después de latir en el mismo delirio y respirar el mismo y único suspiro, descubrimos en ese mismo espacio a otro Yo. Cálido y próximo. Pero distinto, otro, inalcanzable. Con el tiempo, puede que distante. Incluso indiferente. Y persistimos en la ceguera de volver a intentarlo, una y otra vez. Como esas mariposas que, incapaces de traspasar el cristal que las separa de la libertad, arremeten contra lo imposible hasta quedar exhaustas.


Seguiremos buscando. Habrá alguna razón.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Hay frases que no por cortas y breves dejan de ser puntuales, concisas y claras.

Esta lo es, breve pero intensa, dice lo que quiere decir, y desde luego no deja indiferente.

En general somos solitarios, tal vez no dejamos de buscar ese otro que esté a nuestro lado para no sentirnos tan solos, sin embargo, en uno u otro momento terminamos sintiéndonos solos. Y no es que nos abandonen, sino tal vez nos abandonamos nosotros en nuestros propios vacíos.

Anónimo dijo...

o sentimento de soidade nace do noso desasosego. Só nos sentimos soas cando non podemos mirar a lúa que sorrí, cando cremos que "o conxunto da sociedade" leva razón e debemos buscar alguén que camiñe ao noso lado, ou mellor aínda, que nos indique por inde debemos de ir.
Pero esta soidade queda disipada cando es capaz de espertar cada mañá e sorrir fronte ao espello, porque es ti a que te miras, e es ti a quen ves. porque sabes que non debes poñer boa cara para ninguén e que o que pase o resto do día, só vai depender do que a ti che apeteza que ocurra. É entón cando berramos moi fortemente aquilo de "marabillosa soidade" poder estar acompañada de min mesma.
Nunca estamos soas, só é o que parece ;-)

Anónimo dijo...

No comparto esa teoría.Y estoy de acuerdo en parte con Xenevra
A diferencia de otros seres vivos no podemos nacer solos.
No vivimos solos porque necesitamos de los demás , ellos nos aportan nuestras carencias.
No morimos solos porque nos aferramos a las vivencias.

Nos guste o no somos dependientes al nacer, el vivir y al morir.

Quizás algún día (sucederá) un útero mecánico de vida al ser humano .Entonces si puede ser eso de nacer y quizás vivir y morir solos.

Aunque no me gusta la soledad cruda y dura hay momentos en que prefiero estar sola, que no me gusta compartir , pero eso me imagino que nos pasa a todos.

Saludos a Xesca Xenevra y Xocas.

Os dais cuenta de que los tres empezais por X?

La china

Anónimo dijo...

Pues si, es cierto los tres empezamos por X

Y bien mirado si te llamase a ti en catalán seria Xina... ya seríamos cuatro.

Anónimo dijo...

en galego, tamén: xinesa!!!